Ας ασχοληθούμε επιτέλους με κάτι πιο σοβαρό από τις "ιδεολογικές" διαμάχες..

Απλά ... 

Η παγκόσμια κρίση νερού είναι απλό να γίνει αντιληπτή.

Η ποσότητα καταναλώσιμου νερού στον κόσμο είναι πεπερασμένη. Ο αριθμός μας αυξάνεται γρήγορα και η χρήση νερού αυξάνεται ακόμα γρηγορότερα. Ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε water-stressed χώρες τώρα. Μέχρι το 2025, αυτό αναμένεται για να ανέλθει στα δύο τρίτα. Υπάρχει περισσότερο από αρκετό νερό διαθέσιμο, στο σύνολο, για του καθενός τις πρώτες ανάγκες. Τα Η.Ε συστήνουν ότι οι άνθρωποι χρειάζονται το ελάχιστο 50 λίτρα νερού ημερησίως για την ποσιματική κατανάλωση, το πλύσιμο, το μαγείρεμα και την υγιεινή.

Το 1990, παραπάνω
από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους δεν το είχε ούτε αυτό.

Για την παροχή παγκόσμιας πρόσβασης σε αυτό το στοιχειώδες επίπεδο βασικής κατανάλωσης θα χρειαζόταν λιγότερο από 1% σε σχέση με την ποσότητα νερού που χρησιμοποιούμε σήμερα (στις ανεπτυγμένες -δυτικές κυρίως- χώρες). Αλλά απέχουμε αρκετά από μια τέτοιου τύπου οργανωμένη διεθνή κοινωνική-πολιτική-οικονομική προσπάθεια.

Η παγκόσμια κατανάλωση νερού αυξήθηκε έξι φορές μεταξύ 1900 και 1995 - περισσότερο από δύο φορές τον ρυθμό αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού- και συνεχίζει να μεγαλώνει καθώς η καλλιέργεια, η βιομηχανία και η εγχώρια ζήτηση όλα αυξάνονται.

Όμως, όσο σημαντική είναι η ποσότητα των υδάτινων αποθεμάτων άλλο τόσο είναι και η ποιότητα τους.

Τα γεγονότα και οι αριθμοί που αφορούν τα παγκόσμια υδάτινα αποθέματα είναι αρκετά ανησυχητικά από μόνα τους.

Περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια ανθρώποι πεθαίνουν από waterborne ασθένειες κάθε έτος...10 φορές ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώνεται σε πολεμικές συρράξεις σε όλη την υδρόγειο.

70% των υδάτινων αποθεμάτων παγκοσμίως χρησιμοποιούνται για τη γεωργία. Πολύ περισσότερο θα απαιτηθεί εάν λάβουμε υπόψην τις ανάγκες του παγκόσμια αυξανόμενου πληθυσμού -που προβλέπεται για να αυξηθεί από περίπου έξι δισεκατομμύρια σήμερα σε 8,9 δισεκατομμύρια μέχρι το 2050-

Και η κατανάλωση για τις στοιχειώδεις προσωπικές ανάγκες θα αυξηθεί δραματικά δεδομένου ότι περισσότεροι άνθρωποι θα καλυτερέψουν τον τρόπο ζωής τους και τις διατροφικές συνήθειές τους.

Αν επίσης είμαστε διατεθιμένοι να δείξουμε μια ακόμα πιο ανοιχτή στάση περιλαμβάνοντας και τις ανάγκες όλων των άλλων ειδών ζωής που μοιράζονται τον πλανήτη μαζί με μας όπως και γενικότερα όλων των οικοσυστημάτων από τα οποία όλες οι έμβιες υπάρξεις εξαρτώνται.

Οι κλιματικές αλλαγές οι οποίες αρχίζουν να εμφανίζονται θα έχουν και αυτές ένα μερίδιο επίδρασης στην κρίση των αποθεμάτων νερού που νομοτελειακά όλοι περιμένουμε. Μερικές περιοχές θα ωφεληθούν πιθανώς από τις αυξανόμενες βροχοπτώσεις, αλλά σε άλλες είναι πιθανό να συμβεί το αντίθετο. Πρέπει να ξανασκεφτούμε πόσο νερό χρειαζόμαστε πραγματικά, εάν πρόκειται να μάθουμε πώς με ακρίβεια -σε επίπεδο Logistics!- μπορεί να μοιραστεί το μέγεθος των πεπερασμένων παγκόσμιων υδάτινων αποθεμάτων.

Ενώ τα φράγματα και άλλα μεγάλης κλίμακας σχέδια διαδραματίζουν έναν μεγάλο ρόλο παγκοσμίως, υπάρχει επίσης μια αυξανόμενη αναγνώριση της αξίας της αποτελεσματικότερης χρησιμοποίησης του ύδατος -που ήδη έχουμε- ώστε να μην υπάρχει αναποτελεσματική και μη παραγωγική καταναλώση των υδάτινων αποθεμάτων των ποταμών και των υδροφόρων στρωμάτων μας.

Το ποσό ύδατος στη γη καθορίζεται. Λιγότερο από 0,01% των 1,4 δισεκατομμύριων κυβικών χιλιομέτρων καθαρού νερού στο πλανήτη είναι ευπρόσιτα προσβάσιμο καθαρό νερό στις λίμνες και τους ποταμούς. Ένα περίπου πέμπτο του ύδατος χρησιμοποιούμενου παγκοσμίως προέρχεται από το 30% του καθαρού νερού που είναι βρίσκεται στα υπόγεια υδροφόρα κοιτάσματα.



Τέλος, για εκατομμύρια άνθρωπους σε όλη την υφήλιο, το να πετύχει μια τέτοια -σε οργανωμένο επίπεδο- διεθνή προσπάθεια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.







1. EU Water Framework Directive - WFD (Ευρωπαϊκή Οδηγία Πλαισίου Ύδατος)


Οι Πρώτες Κινήσεις

Η πρόωρη ευρωπαϊκή νομοθεσία ύδατος άρχισε, σε ένα "πρώτο κύμα", με τα πρότυπα για εκείνους των ποταμών και των λιμνών μας που χρησιμοποιήθηκαν για την αφαίρεση πόσιμου νερού το 1975, και κατέληξε το 1980 στον καθορισμό των ποιοτικών στόχων συνδέσεων για το πόσιμο νερό μας. Περιέλαβε επίσης την ποιοτική αντικειμενική νομοθεσία για τα ύδατα ψαριών, τα ύδατα οστρακόδερμων, τα νερά κολύμβησης και τα υπόγεια νερά. Το κύριο αντικείμενο ελέγχου ήταν η Ευρωπαϊκή Οδηγία Επικίνδυνων Ουσιών(1980).

Εξετάζοντας τη ρύπανση από τα αστικά υγρά απόβλητα και από τη γεωργία

Το 1988 η Υπουργική Συνεδράση της Φρανκφούρτης για το νερό αναθεώρησε την υπάρχουσα νομοθεσία και προσδιόρισε διάφορες βελτιώσεις που θα μπορούσαν να γίνουν και τα κενά που θα μπορούσαν να καλυφθούν. Αυτό οδήγησε στη δεύτερη φάση νομοθεσίας ύδατος, τα πρώτα αποτελέσματα αυτού ήταν, το 1991, η υιοθέτηση
• της Αστικής Οδηγίας Κατεργασίας Υδάτινων Αποβλήτων (Urban Waste Water Treatment Directive), που προβλέπει τη δευτεροβάθμια (βιολογική) κατεργασία ύδατος αποβλήτων, και ακόμη και την πιό αυστηρή επεξεργασία όπου είναι απαραίτητο.
• της Οδηγίας Νιτρικών Αλάτων (Nitrates Directive), που εξετάζει τη ρύπανση των υδάτων από τα νιτρικά άλατα από τη γεωργία.
Άλλα νομοθετικά αποτελέσματα αυτών των εξελίξεων ήταν προτάσεις της Επιτροπής για τη δράση σε μια
• νέα Οδηγία Πόσιμου Νερού (Drinking Water Directive), αναθεωρώντας τα ποιοτικά πρότυπα και, όπου είναι απαραίτητο, «αυστηραίνοντας» τα (υιοθετημένος Νοέμβριος 1998)
• μια Οδηγία Ολοκληρωμένου Τρόπου Πρόληψης και Ελέγχου της Ρύπανσης (Integrated Pollution and Prevention Control), που υιοθετήθηκε το 1996, εξετάζοντας τη ρύπανση από τις μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Η πίεση για μια θεμελιώδη επανεκτίμηση της κοινοτικής πολιτικής ύδατος ήρθε στα μέσα του 1995: Η Επιτροπή, που εξέταζε ήδη την ανάγκη για μια πιό σφαιρική προσέγγιση στην πολιτική ύδατος, δέχτηκε τα αιτήματα από την επιτροπή περιβάλλοντος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και από το Συμβούλιο των υπουργών περιβάλλοντος.

Σαν αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας, μια διάσκεψη ύδατος δύο ημερών φιλοξενήθηκε τον Μάιο του 1996. Αυτή η διάσκεψη παρακολουθήθηκε από περίπου 250 εκπροσώπους συμπεριλαμβανομένων των αντιπροσώπων των κρατών μελών, των περιφερειακών και τοπικών αρχών, των ομάδων πίεσης, των προμηθευτών ύδατος, της βιομηχανίας, της γεωργίας και, ειδικά, των καταναλωτών και των οικολόγων. Η έκβαση αυτής της διαδικασίας διαβουλεύσεων ήταν μια διαδεδομένη συναίνεση ότι, ενώ σημαντική πρόοδος σημειώθηκε στην αντιμετώπιση των επιμέρους ζητημάτων.


Η Αρχή του WFD

Η τρέχουσα πολιτική ύδατος ήταν διαχωρισμένη, σε επίπεδο και των στόχων και των μέσων. Όλα τα συμβαλλόμενα μέρη συμφώνησαν σχετικά με την ανάγκη για ένα κοινό πλαίσιο νομοθεσίας όσον αφορά την επιλύση των προβλημάτων. Ως κύριο αποτέλεσμα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπέβαλε μια Πρόταση για μια Οδηγία Πλαισίου Ύδατος (WFD) με τους ακόλουθους βασικούς στόχους:

1. Eπέκταση του πεδίου της προστασίας ύδατος σε όλα τα ύδατα (τα ύδατα επιφάνειας και τα υπόγεια νερά)
2. Eπίτευξη "Καλού Επιπέδου" (Good Status) για όλα τα ύδατα μέχρι μια καθορισμένη προθεσμία
3. Διαχείριση Ύδατος βασισμένη στις λεκάνες ποταμών (River Basin Management)
4. Aνάγκη να λαμβάνονται αποφάσεις όσο το δυνατόν πιο κοντά στη περιοχή όπου τα υδάτινα αποθέματα επηρεάζονται ή χρησιμοποιούνται (Local Decision Making).
5. Προληπτική δράση (Precaution and Preventive Action)
6. "Συνδυασμένη Προσέγγιση" της οριακής τιμής εκπομπών και ποιοτικών προτύπων (Polluter Pays Policy,Innovation and Risk Management)
7. Aνάγκη για πηγαία επανορθωτικά μέτρα για να εξεταστούν οι περιβαλλοντικές απειλές (Remedial Measures at Source)
8.
9. Σωστό σύστημα τιμολόγησης/κατανομής του κόστους της παροχής των νέων υπηρεσιών (Solidarity Among Users)
10. H ενεργή ανάμειξη της κοινωνίας στη λήψη αποφάσεων και μέτρων και στην γενικότερη προσπάθεια ενημέρωσης. (Public Involvement)
11. Βελτίωση Νομοθεσιών Κρατών-Μελών (Streamlining Legislation)


Η περίληψη επιδεικνύει στη συνέχεια πώς αυτά τα στοιχεία γίνονται λειτουργικά εντός της οδηγίας.




Ανάλυση των Βασικών Σημείων της Οδηγίας Πλαισίου Ύδατος


RIVER BASIN MANAGEMENT (Διαχείριση Λεκανών Ποταμών)

Το καλύτερο πρότυπο για ένα ενιαίο σύστημα της διαχείρισης ύδατος είναι διαχείριση από τη λεκάνη ποταμών - η φυσική γεωγραφική και υδρολογική μονάδα - αντί σύμφωνα με τα διοικητικά ή πολιτικά όρια. Οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται από τα κράτη ενδιαφερόμενα για τη λεκάνη των ποταμών Μaas, Schelde, Rhine έχουν χρησιμεύσει ως τα θετικά παραδείγματα αυτής της προσέγγισης, με τη συνεργασία και την κοινή στοχοθέτηση.
Ενώ διάφορα κράτη μέλη υιοθετούν ήδη ένα River Basin Μanagement, αυτό δεν είναι δεδομένο σε όλα κράτη-μέλη. Για κάθε River Basin District (Περιοχή Λεκάνης Ποταμού) – λαμβάνοντας υπόψιν ότι πολλές περιοχές θα ανήκουν σε 2 ή και παραπάνω κράτη- ένα "River Basin Management Plan" θα πρέπει να καθιερωθεί και να ενημερώνεται κάθε έξι έτη, και αυτό θα παρέχει το πλαίσιο για τις απαιτήσεις συντονισμού που προσδιορίζονται ανωτέρω.

Η οδηγία πλαισίου απαιτεί επίσης την καθιέρωση των υδρολογικών περιοχών στις μεγάλες λεκάνες. Αναγνωρίζει ότι η αναζήτηση της καλύτερης διαχείρισης των υδάτινων πόρων πρέπει να περιλάβει μια ολοκληρωμένη και ολιστική προσέγγιση, που οργανώνεται στα εξής σχετικά επίπεδα:
 Λεκάνες
 Λίμνες
 Και υδροφόρα στρώματα ποταμών
Σε τοπικό, εθνικό και τέλος διασυνοριακό επίπεδο. Η οδηγία ενισχύει τη διασυνοριακή διαχείριση λεκανών με την εισαγωγή της έννοιας των "διεθνών περιοχών λεκανών", μέσα στις οποίες τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη θα πρέπει να συμμορφωθούν με τις ίδιες υποχρεώσεις όπως επιβάλλεται για τις αυστηρά εθνικές λεκάνες.

Το Διοικητικό Σχέδιο Λεκανών των Ποταμών (River Basin Management Plan)

Όλα τα στοιχεία αυτής της ανάλυσης πρέπει να καθοριστούν σε ένα σχέδιο για τη λεκάνη ποταμών. Το σχέδιο είναι ένας λεπτομερής απολογισμός για το πώς οι στόχοι που τίθενται για τη λεκάνη ποταμών (οικολογική θέση, ποσοτική θέση, χημική θέση και προστατευμένοι στόχοι περιοχής) πρόκειται να επιτευχθούν μέσα στο χρονοδιάγραμμα που απαιτείται.

Το σχέδιο θα περιλάβει όλα τα αποτελέσματα της ανωτέρω ανάλυσης:

 Tα χαρακτηριστικά της λεκάνης ποταμών (River Basin Characteristics)
 Mια αναθεώρηση του αντίκτυπου της ανθρώπινης δραστηριότητας στo Θέση του Επιπέδου των υδάτων στη λεκάνη (Human Impact on Basin Status)
 Eκτίμηση των επίδρασεων της υπάρχουσας νομοθεσίας και της ύπαρξης «κενού» στην επίτευξη των παραπάνω στόχων ( Legislation/”gap” impact on Objective Accomplishment)
 Ένα σύνολο μέτρων με σκοπό να καλύψουν το «κενό» (Measures to fill the “Gap”)

Ένα πρόσθετο τμήμα είναι ότι μια οικονομική ανάλυση της χρήσης ύδατος στα πλαίσια λεκάνης ποταμού (River Basin Basis) πρέπει να πραγματοποιηθεί. Αυτό πρόκειται να επιτρέψει μια λογική συζήτηση/διαπραγμάτευση σχετικά με την οικονομική αποτελεσματικότητα των διάφορων πιθανών μέτρων. Είναι ουσιαστικό, όλα τα ενδιαφερόμενα συμβαλλόμενα μέρη να εμπλέκονται πλήρως σε αυτήν την συζήτηση, καθώς επίσης και κατά την προετοιμασία του διοικητικού σχεδίου λεκανών ποταμών συνολικά.


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΔΑΠΑΝΩΝ ΚΑΙ Η “POLLUTER PAYS” ΑΡΧΗ

Η διαφάνεια των δαπανών και η “Polluter Pays”αρχή είναι από τις ουσιαστικές και λειτουργικές διατάξεις της οδηγίας. Κατά συνέπεια η οδηγία απαιτεί μια έκθεση για να γίνει σχετικά με την κάλυψη του κόστους των υπηρεσιών που συνδέονται με τις χρήσεις ύδατος.

Αυτό πρέπει να αναλύθει σε τρεις ερωτήσεις στο επίπεδο μιας λεκάνης ποταμών:

1. Οι τρέχουσες τιμές που χρεώνονται καλύπτουν τις δαπάνες της υπηρεσίας (δηλ. οι δαπάνες λειτουργίας και ανανέωσης);
2. Η εφαρμογή της polluter-pays αρχής επιτρέπει στους μολύνοντες για να χρεωθεί τις αμοιβές ισοδύναμες με το κόστος της περιβαλλοντικής ζημίας που προκαλούν;
3. Πώς μοιράζονται οι δαπάνες στους διάφορους οικονομικούς τομείς (οικογένειες, βιομηχανία, καλλιέργεια, κ.λπ....);

Η οδηγία απαιτεί από τα κράτη μέλη να εξετάσουν όχι μόνο την παραδοσιακή επένδυση και τις λειτουργικές δαπάνες στους οικονομικούς υπολογισμούς τους αλλά εισάγει νεωτεριστικές προσεγγίσεις - όπως ο υπολογισμός των δαπανών ευκαιρίας που συνδέονται με τους διάφορους τρόπους όπου οι πόροι χρησιμοποιούνται και ο υπολογισμός του κόστους της προκαλούμενης ζημίας στο περιβάλλον. Η οδηγία περιλαμβάνει μια απαίτηση διαφάνειας (που πληρώνει, τι, και γιατί;).
Ενίσχυση των επιτροπών λεκανών μέσω των δημόσιων διαβουλεύσεων: μια συμμετέχουσα μέθοδος εργασίας


ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟΧΩΝ (Καλό Status για όλα τα ύδατα μέχρι μια καθορισμένη προθεσμία)
Υπάρχουν διάφοροι στόχοι μέσω των οποίων η ποιότητα του ύδατος προστατεύεται. Οι βασικοί, σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι :
o Γενική προστασία της υδρόβιας οικολογίας
o Συγκεκριμένη προστασία των μοναδικών και πολύτιμων βιότοπων,
o Προστασία των πόρων πόσιμου νερού
o Προστασία του νερού κολύμβησης.

Όλοι αυτοί οι στόχοι πρέπει να ενσωματωθούν για κάθε λεκάνη ποταμών. Είναι σαφές ότι οι τελευταίοι τρείς - ειδικοί βιότοποι, περιοχές πόσιμου νερού και νερό κολύμβησης - ισχύουν μόνο για συγκεκριμένες τοποθεσίες (εκείνες που περιλαμβάνουν τους ειδικούς υγρότοπους, εκείνες που προσδιορίζονται για την αφαίρεση πόσιμου νερού και εκείνοι χρησιμοποιούμενοι γενικά όπως περιοχές μπάνιου). Αντίθετα, η οικολογική προστασία πρέπει να ισχύσει για όλα τα ύδατα: η κεντρική απαίτηση της Συνθήκης είναι ότι το περιβάλλον προστατεύεται σε ένα υψηλό επίπεδο στην ολότητά του.
ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ ΥΔΑΤΑ
Οικολογική Προστασία

Για αυτόν τον λόγο, μια γενική απαίτηση για την οικολογική προστασία, και ένα γενικό κατώτατο χημικό επίπεδο, εισήχθησαν για να καλύψουν όλα τα ύδατα επιφάνειας. Αυτά είναι τα δύο στοιχεία "καλή οικολογική θέση" (good ecological status) και "καλή χημική θέση" (good chemical status). Όπως κανένα απόλυτο πρότυπο για τη βιολογική ποιότητα δεν μπορεί να καθοριστεί που να ισχύει σε ολόκληρη την Κοινότητα, λόγω της οικολογικής μεταβλητότητας, οι έλεγχοι διευκρινίζονται επιτρέποντας μόνο μια μικρή υποχώρηση από τη βιολογική κοινότητα που θα αναμενόταν στους όρους του ελάχιστου ανθρωπογενούς αντίκτυπου. Ένα σύνολο διαδικασιών για την αναγνώριση αυτού του σημείου για ένα δεδομένο σώμα του ύδατος, και η καθιέρωση των ιδιαίτερων χημικών ή hydromorphological προτύπων για να το επιτύχει, ορίζεται, μαζί με ένα σύστημα για ότι κάθε κράτος μέλος ερμηνεύει τη διαδικασία με έναν συνεπή τρόπο (για να εξασφαλίσει συγκρισιμότητα). Το σύστημα είναι κάπως περίπλοκο, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο λαμβάνοντας υπόψη την έκταση της οικολογικής μεταβλητότητας, και το μεγάλο αριθμό παραμέτρων, που πρέπει να εξεταστούν.

Χημική Προστασία

Η καλή χημική θέση καθορίζεται από τα κριτήρια της συμμόρφωσης με όλα τα ποιοτικά πρότυπα που καθιερώνονται για τις χημικές ουσίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η οδηγία παρέχει επίσης έναν μηχανισμό για την ανανέωση αυτών των προτύπων με τη βοήθεια ενός μηχανισμού καθορισμού προτεραιοτήτων για τις επικίνδυνες χημικές ουσίες. Αυτό θα εξασφαλίσει τουλάχιστον μια ελάχιστη χημική ποιότητα, ιδιαίτερα σε σχέση με τις πολύ τοξικές ουσίες, σε όλη την εκτεινόμενη περιοχή της Κοινότητας.

Άλλοι Χρήστες

Όπως αναφέρεται ανωτέρω, οι άλλοι χρήσεις ή οι στόχοι για τους οποίους το νερό προστατεύεται ισχύουν στις συγκεκριμένες περιοχές, όχι παντού. Επομένως, ο προφανής τρόπος να ενσωματωθούν είναι να υποδειχθούν οι συγκεκριμένες ζώνες προστασίας μέσα στη λεκάνη ποταμών που πρέπει να επιτύχει αυτούς τους διαφορετικούς στόχους. Το γενικό σχέδιο των στόχων για τη λεκάνη ποταμών θα απαιτήσει έπειτα την οικολογική και χημική προστασία παντού, αλλά όπου οι πιό αυστηρές απαιτήσεις απαιτούνται για τις ιδιαίτερες χρήσεις, θα καθιερωθούν συγκεκριμένες ζώνες και υψηλότεροι στόχοι που θα τίθενται εντός αυτών.

Υπάρχει μια άλλη κατηγορία χρήσεων που δεν ταιριάζει σε αυτήν την εικόνα. Είναι το σύνολο χρήσεων που έχουν αρνητικές επιπτώσεις στο Status του ύδατος, αλλά που θεωρούνται ουσιώδεις με τη δική τους έννοια και αγνοούν τους πολιτικούς στόχους. Τα βασικά παραδείγματα είναι προστασία πλημμυρών και ουσιαστική παροχή πόσιμου ύδατος, και το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με την προσωρινό «πάγωμα» των απαιτήσεων να επιτευχθεί το καλό status για αυτές τις περιπτώσεις, εφ' όσον λαμβάνονται τα υπόλοιπα κατάλληλα μέτρα μετριασμού.

Λιγότερο ευδιάκριτες περιπτώσεις είναι αυτές της ναυσιπλοϊ΄ας και της ηλεκτρικής παραγωγικής διαδικασίας, όπου η δραστηριότητα είναι ανοικτή στις εναλλακτικές προσεγγίσεις (η μεταφορά μπορεί να μεταπηδήσει στο έδαφος ή άλλα μέσα της ηλεκτρικής παραγωγής μπορούν να χρησιμοποιηθούν). Τα «παγώματα» παρέχονται για εκείνες τις περιπτώσεις επίσης, αλλά μόνο αν ισχύουν οι εξής τρεις προϋποθέσεις:
 ότι οι εναλλακτικές λύσεις είναι τεχνικά αδύνατες
 ότι είναι απαγορευτικά ακριβές
 ή ότι παράγουν ένα χειρότερο γενικό περιβαλλοντικό αποτέλεσμα.


ΥΠΟΓΕΙΑ ΥΔΑΤΑ

Χημικό Επίπεδο (Chemical Status)

Η περίπτωση των υπόγειων υδάτων είναι κάπως διαφορετική. Η πραγματικότητα με τα υπόγεια νερά είναι ότι πρέπει να μην μολυνθεί ούτε στο ελάχιστο. Για αυτόν τον λόγο, τα θέτοντας χημικά ποιοτικά πρότυπα μπορούν να μην είναι η καλύτερη προσέγγιση, δεδομένου ότι δίνει την εντύπωση ενός επιπέδου ρύπανσης στο οποίο τα κράτη μέλη μπορούν να επιτύχουν. Πολύ λίγα τέτοια πρότυπα έχουν καθιερωθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τα ιδιαίτερα ζητήματα (νιτρικά άλατα, φυτοφάρμακα και βιοκτόνα), και αυτά έχουν την ανάγκη τακτικής ανανέωσης.

Αλλά για τη γενική προστασία, έχει υιοθετήθει μια άλλη μέθοδος. Είναι ουσιαστικά προληπτική μέθοδος. Περιλαμβάνει μια απαγόρευση στις άμεσες αποβολές επεξεργασμένων υδάτων στα υπόγεια νερά, και (για να καλύψει τις έμμεσες αποβολές) μια απαίτηση να ελεγχθούν οι οργανισμοί υπόγειων νερών ώστε να ανιχνευθούν οι αλλαγές στη χημική σύνθεση, και για να αντιστρέψει οποιαδήποτε ανθροπωγενή προκληθείσα ανοδική τάση ρύπανσης.


Ποσοτικό Επίπεδο (Quantitative status)

Η ποσότητα είναι επίσης ένα σημαντικό ζήτημα για τα υπόγεια νερά. Εν συντομία, το ζήτημα μπορεί να τεθεί ως εξής. Υπάρχει μόνο ένα ορισμένο ποσό επαναφόρτισης σε υπόγεια νερά κάθε έτος, και από αυτήν την επαναφόρτιση, ορισμένο επίπεδο απαιτήται για να υποστηρίχθουν τα συνδεδεμένα οικοσυστήματα (εάν είναι οργανισμοί ύδατος επιφάνειας, ή επίγεια συστήματα όπως οι υγρότοποι). Για την αποτελεσματική διαχείριση, μόνο η ποσότητα της γενικής επαναφόρτισης που δεν απαιτείται από την οικολογική διαδικασία μπορεί να αφαιρεθεί -αυτό είναι ο βιώσιμος πόρος-, και η οδηγία περιορίζει την αφαίρεση ύδατινων αποθεμάτων από ποσότητα μικρότερης από εκείνη(βιώσιμος πόρος). Μια από τις καινοτομίες της οδηγίας είναι ότι παρέχει ένα πλαίσιο για την ολοκληρωμένη διαχείριση των υπόγειων νερών και του ύδατος επιφάνειας για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο.



ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ (Co-ordination of Measures)

Υπάρχει ένας αριθμός μέτρων που λαμβάνονται σε κοινοτικό επίπεδο για να αντιμετωπίσουν τα ιδιαίτερα προβλήματα ρύπανσης. Παραδείγματα-Κλειδιά είναι: η Αστική Οδηγία Κατεργασίας Υδάτινων Αποβλήτων (Urban Waste Water Treatment Directive) και η Oδηγία Nιτρικών Aλάτων (Nitrates Directive), οι όποιες αντιμετωπίζουν μαζί το πρόβλημα του ευτροφισμού (καθώς επίσης και των επιπτώσεων στην υγεία όπως η μικροβιακή ρύπανση στις περιοχές νερού κολύμβησης και τα νιτρικά άλατα στο πόσιμο νερό) και η ενσωματωμένη οδηγία πρόληψης και ελέγχου ρύπανσης, η οποία εξετάζει τη χημική ρύπανση. Ο στόχος είναι να συντονιστεί η εφαρμογή αυτών ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που καθιερώνονται ανωτέρω. Αυτό γίνεται ως εξής :

Καταρχήν, οι στόχοι καθιερώνονται για τη λεκάνη ποταμών σύμφωνα με το προηγούμενο τμήμα. Κατόπιν μια ανάλυση του ανθρώπινου αντίκτυπου διευθύνεται ώστε να καθοριστεί πόσο μακριά από το στόχο κάθε σώμα του ύδατος είναι. Σε αυτό το σημείο, η επίδραση στα προβλήματα κάθε σώματος του ύδατος της πλήρους εφαρμογής όλης της υπάρχουσας νομοθεσίας εξετάζεται. Εάν η υπάρχουσα νομοθεσία λύνει το πρόβλημα, καλώς, και ο στόχος της οδηγίας πλαισίου επιτυγχάνεται.
Παρόλα αυτά, αν αυτό δεν είναι εφικτό, το κράτος μέλος πρέπει να προσδιορίσει ακριβώς γιατί γίνεται αυτό, και να σχεδιάσουν οποιαδήποτε πρόσθετα μέτρα απαιτούνται για να ικανοποιήσουν όλους τους στόχους που τίθενται. Αυτοί οι στόχοι πρέπει να περιλαμβάνουν πιό αυστηρούς ελέγχους στις ρυπογόνες εκπομπές από τη βιομηχανία και τη γεωργία, ή τις αστικές πηγές υγρών αποβλήτων, να πουν. Αυτό πρέπει να εξασφαλίσει πλήρη συντονισμό.



H ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Ιστορικά, έχει υπάρξει μια διχογνωμία όσον αφορα την προσέγγιση στον έλεγχο της ρύπανσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με μερικούς τρόπους ελέγχου που επικεντρώνονται σε αυτό που είναι επιτεύξιμο στην ουσία, μέσω εφαρμογών της τεχνολογίας και άλλοι που εξετάζουν τις ανάγκες του λαμβάνοντος περιβάλλοντος υπό μορφή ποιοτικών στόχων.

Κάθε προσέγγιση έχει και τα μειονεκτήματα της. Η εφαρμογή των ελέγχων πηγής μόνο, μπορεί να επιτρέψουν ένα συσσωρευτικό φορτίο ρύπανσης που είναι σοβαρά καταστρεπτικό στο περιβάλλον, όπου υπάρχει μια συγκέντρωση των πηγών ρύπανσης. Ενώ η εφαρμογή των ποιοτικών προτύπων μόνο, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την υποτίμηση της επίδρασης μιας ιδιαίτερης ουσίας στο οικοσύστημα, λόγω στους περιορισμούς στην επιστημονική γνώση σχετικά με τις σχέσεις δόσης-αντίδρασης και τους μηχανικούς της μεταφοράς μέσα στο περιβάλλον.

Για αυτόν τον λόγο, μια συναίνεση έχει αναπτυχθεί αναφέροντας ότι οι δύο προσεγγίσεις απαιτούνται στην πράξη - μια συνδυασμένη προσέγγιση. Η Οδηγία Πλαισίου Ύδατος (WFD) το τυποποιεί αυτό ως εξής: Από την πλευρά πηγής, απαιτεί ότι ως κομμάτι των βασικών μέτρων που λαμβάνονται στη λεκάνη ποταμών, όλοι οι υπάρχοντες έλεγχοι (technology-driven βασισμένοι στη πηγή) πρέπει να εφαρμοστούν ως πρώτο βήμα. Αλλά επιπλέον αυτού, καθορίζει επίσης ένα πλαίσιο για περαιτέρω τέτοιους ελέγχους. Το πλαίσιο περιλαμβάνει την ανάπτυξη ενός καταλόγου ουσιών, προτεραιότητας προς δράση σε επίπεδο ΕΕ. Προτεραιότητα δίνεται βάσει του κινδύνου και έπειτα βάση του οικονομικώς πιό αποδοτικού συνόλου μέτρων (cost-efficient plan) για να επιτευχθεί η μείωση της ποσότητας εκείνων των ουσιών, λαμβάνοντας υπόψη και τις πηγές προϊόντων και διαδικασιών.

Ως αποτέλεσμα, όλοι οι περιβαλλοντικοί στόχοι συντονίζονται στην υπάρχουσα νομοθεσία, ώστε τελικά να παραχθεί ένας νέο γενικός στόχος Καλής Θέσης (Good Status) για όλα τα ύδατα, και απαιτεί ότι όπου τα μέτρα που λαμβάνονται από την πλευρά της πηγής, δεν είναι επαρκή για να επιτύχουν αυτούς τους στόχους, πρόσθετοι στόχοι θα απαιτούνται.








ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ


i. Οι δυνάμεις του WFD είναι η ολιστική προσέγγιση λεκανών της, το γεγονός ότι εξασφαλίζει οι δαπάνες να είναι διαφανείς, η χρήση κύκλου χρηματοδότησης βασισμένου στην αρχή Polluter Pays, η έμφασή της στη δημόσια συμμετοχή, και το γεγονός ότι είναι υποχρεωτική και έχει ένα ακριβές χρονοδιάγραμμα για την εφαρμογή της.
ii. Τα αδύνατα σημεία του WFD είναι η εστίασή του στην ποιότητα νερού και το περιβάλλον, αν και μέτρα λαμβάνονται βαθμιαία για να εξετάσουν τα άλλα στοιχεία IWRM (Integrated Water Resource Management), όπως η ανάγκη να εξεταστούν οι πλημμύρες και οι ξηρασίες.
iii. Ενώ η διαχείριση ύδατος στη δυτική Ευρώπη αναπτύσσεται καλά, πολλοί άνθρωποι στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, καθώς επίσης και άνθρωποι στα μέρη της νότιας Ευρώπης, δεν έχουν καμία πρόσβαση σε καθαρό νερό και ο τομέας της υγιεινή δεν βρίσκεται καν στα στοιχειώδη επίπεδα. Η επίτευξη των στόχων απαιτεί την αλληλεγγύη όλων των Κρατών-Μελών για να γίνει εφικτή η ανάπτυξη της υποδομής των αναπτυσσόμενων περιοχών και να φτάσει στο επίπεδο των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών περιοχών.
iv. Το WFD είναι φανερό ότι σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να εφαρμοστεί σε τοπικό επίπεδο. Οι τοπικές αρχές (π.χ. δήμοι) διαδραματίζουν έναν μεγαλύτερο ρόλο από την πλευρά της οργάνωσης και της δημόσιας συμμετοχής και των απαραίτητων υπηρεσιών σχετικών με την διαχείρηση των υδάτινων αποθεμάτων. Οι τοπικές αρχές αυτές, έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ελεύθερα την κατάλληλότερη διοικητική δομή από μια σειρά διαθέσιμων επιλογών.
v. Η Ευρώπη αναγνωρίζει ότι η συχνότητα και η δριμύτητα των πλημμυρών και των ξηρασιών είναι πιθανό να αυξηθεί. Αυτό απαιτεί σημαντικά προγράμματα δράσης, και σε εθνικό και σε επίπεδο λεκανών. Αυτοί πρέπει να περιλάβουν τα διοικητικά σχέδια κινδύνου πλημμυρών και ξηρασίας, τις συντονισμένες προσπάθειες, και να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα της δημόσιας πληροφόρησης.

http://ec.europa.eu/environment/water/water-framework/info/intro_en.htm